Je bekijkt de reis...
Australië
Reisverslag De laatste loodjes
9 mei 2017
|
Aantal keer bekeken
524
Aantal reacties
0
Jabiru,
Australië
a
A
De laatste loodjes
Hallo allemaal,
Zo langzamerhand zijn we al weer 4 dagen thuis. Maar helaas ontbrak een verslag aangezien onze laptop onderweg een hapering vertoonde: het toetsenbord werkte niet meer. Daarom konden we geen verslag meer typen. En aangezien de dagelijkse realiteit andere verplichtingen met zich meebrengt (en een tropenbezoek ziek zijn met koorts), zijn we niet eerder aan het verslag typen toegekomen. Maar dan komt het hier nu toch: de laatste dagen van de reis.
Na een goede nacht in het krokodillenhotel reden we in alle vroegte richting Nourlangie. Hier wilden we namelijk een bushwalk doen: de Barrk Walk. We hadden ons hier de vorige dag voor aangemeld. Mochten we de bush niet meer uitkomen, dan werden we in elk geval gemist en konden ze een helikopter op pad sturen. Fijn vooruitzicht… Allereerst vonden we verschillende rotstekeningen van aboriginals, sommige meer dan 10.000 jaar oud. Daarna begon het echte pad naar boven. Nou ja, pad? Doordat het natte seizoen net voorbij is (of eigenlijk nog steeds bezig is), was allemaal erg overwoekerd en was er van een pad niet echt sprake. We moesten steeds verschillende bordjes volgen die soms vrij moeilijk te zien waren. Allereerst een zandstenen berg op. Tijdens dit eerste deel van de tocht zagen we (veel te veel) Golden Orbs, dwars over het pad hangen. Marco speelde wel een echte Bushwalker, met zijn hoed op, maar kon van dit deel echt niet genieten.
Bovenop de berg was de wereld gelukkig veel mooier. We hadden vanaf hier een mooi uitzicht over Kakadu National Park. Ongeveer zo groot als de helft van Nederland, en dus tot aan de horizon onaangetaste natuur. We liepen over de rotsen bovenop de berg en daalden vervolgens weer af naar een vallei. Onderweg troffen we nog meer aboriginal(rots)kunst aan. Daar staat dit gebied en deze wandeling ook om bekend. Vervolgens leidde het pad ons door gras dat hoger was dan wij. Daar moesten we dwars doorheen.
Kakadu staat niet alleen bekend om de krokodillen, maar er zijn tegenwoordig ook grote kuddes met waterbuffels: ooit vrijgelaten door de eerste Europeanen die een kolonie wilden stichten. Deze grote beesten kwamen we al op de weg tegen toen we de wandeling begonnen. Dat maakt het wandelen door hoog gras net wat minder gemakkelijk. Hoor je ook hoeven in de verte? Hoor ik nou iets loeien? Wat ritselt daar?
Veilig kwamen met uiteindelijk door de vallei en zo kwam de mooie wandeling tot zijn einde. We zetten ons weg voort naar Cooinda Lodge, alwaar we de avond rustig spendeerden. We oriënteerden ons op een eventuele cruise over de Yellow River (99 dollar per persoon en dus te duur). We aten een echte Aussie-maaltijd (krokodil-, kangoeroe- en waterbuffel). Zwommen in ons tropische zwembad en vielen daarna in een welverdiende slaap.
De volgende dag namen we afscheid van Kakadu National Park. Onderweg richting Katherine, een redelijk stadje aan de Stuart Highway (de grote weg dwars door Australië), kwamen we eerst nog enkele uitzichtpunten tegen. We lazen dat Katherine bekend staat om de verschillende gallerijen met Aboriginalkunst. We hadden het in ons hoofd gehaald om misschien wel aboriginalkunst te kopen en dus gingen we vol goede moed naar de verschillende art galleries toe. Maar daar aangekomen hadden we al snel door dat het ons aan iets ontbrak: kennis. We keken naar verschillende schilderijen, knikten heel wijs, probeerden te begrijpen wat we zagen, probeerden het gevoel te voelen. Maar het lukte helaas niet om een schilderij te vinden die we allebei geweldig vonden. Daarom checkten we teleurgesteld in in onze overnachtingsplek genaamd Knotts Crossing Resort.
Hier hadden we een cabin gehuurd met een privébadkamer. En er was ook geen woord gelogen; alleen deze privébadkamer was buiten het huisje, over een pad, een meter of 50 verderop. Tijdens het douchen werden we dan ook plotseling bezocht door een grote groene kikker met hele plakkerige lange poten. Bianca gilde, Marco was ook weer niet de held die we hoopten. Gelukkig was Bert daar weer om ons te redden.
Na een redelijke nacht was Nitmiluk ons volgende doel. Dit is een soort Grand Canyon, maar dan wel in een kleinere schaal. Hier wilden we eigenlijk kanoën, maar in deze maanden zitten er ook nog krokodillen in dit gebied. Toch was er één plek te vinden waar je veilig kon zwemmen en hier gingen we naar toe. Het heette the Southern Rockhole. Met een klein gammel bootje (zei iemand krokodillen?) voeren we er naar toe. Daarna moesten we een klein stukje klimmen over rotsen en zagen we een mooi zwemwater onder een waterval. We hebben alle drie hier gezwommen, heerlijk bij 35 graden. We vonden nog een varaan die lag te zonnen en Marco waagde een sprong van een hoge rots in het water. Daarna liepen we via de kliffen terug naar de auto.
De laatste dag in Australië bezochten we nog Litchfield Park. Dit staat bekend om termietenheuvels die zo hoog zijn als huizen. En ook hier hebben we onder een waterval gezwommen. En daarna was het tijd om afscheid te nemen van Australië. We hebben genoten van dit wonderbaarlijke land. We hebben in één land vele soorten landschappen, klimaten en mensen gezien. We hebben ook veel van de lokale dieren ontmoet. Al met al een topreis.
En de komende 4 dagen zijn we nog op Bali om na te genieten van dit avontuur. Het idee was om hier rustig alle foto’s uit te zoeken (meer dan 7000) en lekker te ontspannen na alle avonturen op het rode continent. We vlogen al vroeg in de ochtend met AirAsia naar Bali. Bij het vliegveld werden we opgewacht door Ngakan, onze taxichauffeur. Hij bracht ons veilig door het drukke verkeer van Denpasar naar Ubud, waar onze slaapplek was. Je moet wel respect hebben voor hoe hij de wegen hier manoeuvreert. Overal schieten scooters voorbij. Verkeersregels kennen ze niet. Maar toch kwam de auto ongeschonden door deze chaos heen. Hij bood aan ons één dag het eiland te laten zien. Ondanks onze ambitie om eens niks te doen, konden we de verleiding toch niet weerstaan om dit aanbod te accepteren.
We hadden op Bali een huis voor onszelf gehuurd. Bert sliep in “de wachttoren” en wij hadden ook een eigen kamer. We hadden zelfs twee badkamers, zo groot was het huis. Vlak buiten de deur was een heerlijk zwembad. Bij aankomst ging één van de medewerkers ontbijt/lunch voor ons maken in onze eigen keuken. Een traditie die ze de dagen daarna ook voortzetten. Deze lunch aten we in het zwembad op. Wat een luxe! Die avond gingen we Ubud (de culturele hoofdstad van Bali) in, alwaar we Balinese tapas aten.
Die dag erna leidde Ngakan ons rond over het eiland. Ngakan bleek heel open te zijn: hij is 39 jaar, getrouwd, 2 kinderen en uitgesproken mening over politiek (corrupte politici in Jakarta). Ook vertelde hij uitgebreid over lokale tradities en geloven. Tevens bleek hij een talent voor lokale planten te hebben. Hij wees ons verschillende fruitbomen aan, liet het ons de exotische vruchten proeven en wees ons meerdere keren op geneeskrachtige kruiden.
De eerste stop was een eeuwenoude tempel, die je alleen met sarong mocht bezoeken. Daarna reden we richting één van de vulkanen van Bali. We bezochten ook een koffieplantage die ook Luwakkoffie maakte. Dit is koffie gemaakt van bonen die eerst zijn opgegeten en daarna zijn uitgepoept door katachtigen. De koffie smaakte heerlijk. Tot slot bezochten we nog de rijstvelden. Al met al een intensieve, maar erg mooie dag. Het is natuurlijk maar een klein deel, maar zo hebben we toch een indruk gekregen van hoe Bali eruit ziet.
De andere dagen waren gericht op ontspanning. We hebben veel gezwommen, nog een wandeling gemaakt door een tempelgebied met allemaal makaken (soort apen) in Ubud. Lekker gegeten, tot het tijd was om de vakantie echt af te sluiten.
We hebben genoten van de afgelopen vijf weken. Elke dag zat bomvol avonturen. En toch zijn we niet moe, maar hebben we juist energie gekregen van zo’n mooi land. Straks weer het gewone leven: werken, huishouden doen, dagelijkse beslommeringen. Dat zal zeker weer wennen worden. Maar we hebben altijd nog de herinneringen en foto’s van deze prachtige reis.
Bedankt allemaal voor het lezen van deze verslagen!
En tot een volgende reis.
Liefs, Bert, Marco en Bianca.
Zo langzamerhand zijn we al weer 4 dagen thuis. Maar helaas ontbrak een verslag aangezien onze laptop onderweg een hapering vertoonde: het toetsenbord werkte niet meer. Daarom konden we geen verslag meer typen. En aangezien de dagelijkse realiteit andere verplichtingen met zich meebrengt (en een tropenbezoek ziek zijn met koorts), zijn we niet eerder aan het verslag typen toegekomen. Maar dan komt het hier nu toch: de laatste dagen van de reis.
Na een goede nacht in het krokodillenhotel reden we in alle vroegte richting Nourlangie. Hier wilden we namelijk een bushwalk doen: de Barrk Walk. We hadden ons hier de vorige dag voor aangemeld. Mochten we de bush niet meer uitkomen, dan werden we in elk geval gemist en konden ze een helikopter op pad sturen. Fijn vooruitzicht… Allereerst vonden we verschillende rotstekeningen van aboriginals, sommige meer dan 10.000 jaar oud. Daarna begon het echte pad naar boven. Nou ja, pad? Doordat het natte seizoen net voorbij is (of eigenlijk nog steeds bezig is), was allemaal erg overwoekerd en was er van een pad niet echt sprake. We moesten steeds verschillende bordjes volgen die soms vrij moeilijk te zien waren. Allereerst een zandstenen berg op. Tijdens dit eerste deel van de tocht zagen we (veel te veel) Golden Orbs, dwars over het pad hangen. Marco speelde wel een echte Bushwalker, met zijn hoed op, maar kon van dit deel echt niet genieten.
Bovenop de berg was de wereld gelukkig veel mooier. We hadden vanaf hier een mooi uitzicht over Kakadu National Park. Ongeveer zo groot als de helft van Nederland, en dus tot aan de horizon onaangetaste natuur. We liepen over de rotsen bovenop de berg en daalden vervolgens weer af naar een vallei. Onderweg troffen we nog meer aboriginal(rots)kunst aan. Daar staat dit gebied en deze wandeling ook om bekend. Vervolgens leidde het pad ons door gras dat hoger was dan wij. Daar moesten we dwars doorheen.
Kakadu staat niet alleen bekend om de krokodillen, maar er zijn tegenwoordig ook grote kuddes met waterbuffels: ooit vrijgelaten door de eerste Europeanen die een kolonie wilden stichten. Deze grote beesten kwamen we al op de weg tegen toen we de wandeling begonnen. Dat maakt het wandelen door hoog gras net wat minder gemakkelijk. Hoor je ook hoeven in de verte? Hoor ik nou iets loeien? Wat ritselt daar?
Veilig kwamen met uiteindelijk door de vallei en zo kwam de mooie wandeling tot zijn einde. We zetten ons weg voort naar Cooinda Lodge, alwaar we de avond rustig spendeerden. We oriënteerden ons op een eventuele cruise over de Yellow River (99 dollar per persoon en dus te duur). We aten een echte Aussie-maaltijd (krokodil-, kangoeroe- en waterbuffel). Zwommen in ons tropische zwembad en vielen daarna in een welverdiende slaap.
De volgende dag namen we afscheid van Kakadu National Park. Onderweg richting Katherine, een redelijk stadje aan de Stuart Highway (de grote weg dwars door Australië), kwamen we eerst nog enkele uitzichtpunten tegen. We lazen dat Katherine bekend staat om de verschillende gallerijen met Aboriginalkunst. We hadden het in ons hoofd gehaald om misschien wel aboriginalkunst te kopen en dus gingen we vol goede moed naar de verschillende art galleries toe. Maar daar aangekomen hadden we al snel door dat het ons aan iets ontbrak: kennis. We keken naar verschillende schilderijen, knikten heel wijs, probeerden te begrijpen wat we zagen, probeerden het gevoel te voelen. Maar het lukte helaas niet om een schilderij te vinden die we allebei geweldig vonden. Daarom checkten we teleurgesteld in in onze overnachtingsplek genaamd Knotts Crossing Resort.
Hier hadden we een cabin gehuurd met een privébadkamer. En er was ook geen woord gelogen; alleen deze privébadkamer was buiten het huisje, over een pad, een meter of 50 verderop. Tijdens het douchen werden we dan ook plotseling bezocht door een grote groene kikker met hele plakkerige lange poten. Bianca gilde, Marco was ook weer niet de held die we hoopten. Gelukkig was Bert daar weer om ons te redden.
Na een redelijke nacht was Nitmiluk ons volgende doel. Dit is een soort Grand Canyon, maar dan wel in een kleinere schaal. Hier wilden we eigenlijk kanoën, maar in deze maanden zitten er ook nog krokodillen in dit gebied. Toch was er één plek te vinden waar je veilig kon zwemmen en hier gingen we naar toe. Het heette the Southern Rockhole. Met een klein gammel bootje (zei iemand krokodillen?) voeren we er naar toe. Daarna moesten we een klein stukje klimmen over rotsen en zagen we een mooi zwemwater onder een waterval. We hebben alle drie hier gezwommen, heerlijk bij 35 graden. We vonden nog een varaan die lag te zonnen en Marco waagde een sprong van een hoge rots in het water. Daarna liepen we via de kliffen terug naar de auto.
De laatste dag in Australië bezochten we nog Litchfield Park. Dit staat bekend om termietenheuvels die zo hoog zijn als huizen. En ook hier hebben we onder een waterval gezwommen. En daarna was het tijd om afscheid te nemen van Australië. We hebben genoten van dit wonderbaarlijke land. We hebben in één land vele soorten landschappen, klimaten en mensen gezien. We hebben ook veel van de lokale dieren ontmoet. Al met al een topreis.
En de komende 4 dagen zijn we nog op Bali om na te genieten van dit avontuur. Het idee was om hier rustig alle foto’s uit te zoeken (meer dan 7000) en lekker te ontspannen na alle avonturen op het rode continent. We vlogen al vroeg in de ochtend met AirAsia naar Bali. Bij het vliegveld werden we opgewacht door Ngakan, onze taxichauffeur. Hij bracht ons veilig door het drukke verkeer van Denpasar naar Ubud, waar onze slaapplek was. Je moet wel respect hebben voor hoe hij de wegen hier manoeuvreert. Overal schieten scooters voorbij. Verkeersregels kennen ze niet. Maar toch kwam de auto ongeschonden door deze chaos heen. Hij bood aan ons één dag het eiland te laten zien. Ondanks onze ambitie om eens niks te doen, konden we de verleiding toch niet weerstaan om dit aanbod te accepteren.
We hadden op Bali een huis voor onszelf gehuurd. Bert sliep in “de wachttoren” en wij hadden ook een eigen kamer. We hadden zelfs twee badkamers, zo groot was het huis. Vlak buiten de deur was een heerlijk zwembad. Bij aankomst ging één van de medewerkers ontbijt/lunch voor ons maken in onze eigen keuken. Een traditie die ze de dagen daarna ook voortzetten. Deze lunch aten we in het zwembad op. Wat een luxe! Die avond gingen we Ubud (de culturele hoofdstad van Bali) in, alwaar we Balinese tapas aten.
Die dag erna leidde Ngakan ons rond over het eiland. Ngakan bleek heel open te zijn: hij is 39 jaar, getrouwd, 2 kinderen en uitgesproken mening over politiek (corrupte politici in Jakarta). Ook vertelde hij uitgebreid over lokale tradities en geloven. Tevens bleek hij een talent voor lokale planten te hebben. Hij wees ons verschillende fruitbomen aan, liet het ons de exotische vruchten proeven en wees ons meerdere keren op geneeskrachtige kruiden.
De eerste stop was een eeuwenoude tempel, die je alleen met sarong mocht bezoeken. Daarna reden we richting één van de vulkanen van Bali. We bezochten ook een koffieplantage die ook Luwakkoffie maakte. Dit is koffie gemaakt van bonen die eerst zijn opgegeten en daarna zijn uitgepoept door katachtigen. De koffie smaakte heerlijk. Tot slot bezochten we nog de rijstvelden. Al met al een intensieve, maar erg mooie dag. Het is natuurlijk maar een klein deel, maar zo hebben we toch een indruk gekregen van hoe Bali eruit ziet.
De andere dagen waren gericht op ontspanning. We hebben veel gezwommen, nog een wandeling gemaakt door een tempelgebied met allemaal makaken (soort apen) in Ubud. Lekker gegeten, tot het tijd was om de vakantie echt af te sluiten.
We hebben genoten van de afgelopen vijf weken. Elke dag zat bomvol avonturen. En toch zijn we niet moe, maar hebben we juist energie gekregen van zo’n mooi land. Straks weer het gewone leven: werken, huishouden doen, dagelijkse beslommeringen. Dat zal zeker weer wennen worden. Maar we hebben altijd nog de herinneringen en foto’s van deze prachtige reis.
Bedankt allemaal voor het lezen van deze verslagen!
En tot een volgende reis.
Liefs, Bert, Marco en Bianca.
